#storytime: Σκολίωση
Good morning φιλαράκια μου,ελπίζω να έχετε ξυπνήσει και να είστε όλοι σας πολύ καλά . Θα σας μιλήσω για κάτι τελείως διαφορετικό σήμερα από αυτά που γράφω εδώ και είναι όπως καταλάβατε από το τίτλο η εμπειρία μου με την σκολίωση.
Όταν ήμουν 12 χρονών ,συγκεκριμένα τον Δεκέμβρη του 2009 διαγνώστηκα με σκολίωση από μια ομάδα γιατρών που είχε έρθει να μας εξετάσει στο σχολείο. Η σκολίωση είναι η τρισδιάστατη παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης που είτε παρουσιάζεται ιδιοπαθώς και εξελίσσεται κατά την σκελετική ανάπτυξη του παιδιού με διάφορες μορφές, είτε είναι δευτεροπαθής, μετά από κάποια βλάβη σπονδύλου που οδηγεί σε παραμόρφωση της αρχιτεκτονικής.Στην αρχή δε το πίστευα ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου .Πήγαμε και σε άλλο ορθοπεδικό να πάρουμε κι άλλη γνώμη. Όμως,μας είπε ότι όντως έχω σκολίωση . Πάμε και σε τρίτο γιατρό .Με εξετάσει και λέει ότι έχει προχωρήσει αρκετά και θα χρειαστώ χειρουργείο ,που σημαίνει ότι θα φοράω λάμα και θα είμαι ακίνητη για περίπου 6 μήνες. Όμως για ψυχολογικούς κυρίως λόγους ,αναγκάστηκα να βάλω ορθοπεδικό κηδεμόνα . Τον φορούσα 17 ώρες την ημέρα .
Είχα να αντιμετωπίσω ένα χάος αφού δεν ήξερα τι μου επεφύλασσε το μέλλον.
Σιγά - σιγά το συνειδητοποίησα ότι είχα σκολίωση και προσπαθούσα να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα με όση δύναμη μου είχε απομείνει!
22 Ιανουαρίου 2010 : Ξεκίνησα να φοράω τον κηδεμόνα μου,ένα πράγμα βαρύ και ασήκωτο . Με έκανε να νιώθω αρκετά διαφορετική από τους άλλους,παλεύοντας καθημερινά για μένα .Να έχω μια φυσιολογική ζωή σα παιδί 12 χρονών . Δεν ήταν όμως. Το να φοράω αυτό το πράγμα επί 17 ώρες ήταν ένα μαρτύριο για εμένα. Ήταν αρκετά δύσκολο στην αρχή . Δε μπορούσα να κουνηθώ,δε μπορούσα να κοιμηθώ διότι με πίεζε αρκετά στο στήθος μου ,δε μπορούσα να κάνω καμία δραστηριότητα . Έκλαιγα καθημερινά γιατί έβλεπα παιδιά της ηλικίας μου να παίζουν,να αθλούνται . Ήθελα κι εγώ να τα κάνω όλα αυτά ,αλλά τίποτα. Ρούχα δε μπορούσα να αγοράσω ,μόνο φαρδιά ,μου τα είχε σκίσει όλα λόγω του ότι στο πίσω μέρος υπάρχει ένα σίδερο.
Ο γιατρός μου ήταν υπέροχος ,αφού με έκανε να μην νιώθω καν ότι έχω σκολίωση.Το ίδιο και ο κύριος που μου έφτιαχνε το κηδεμόνα .Κάθε φορά με πείραζε κι εγώ χαμογελούσα,όμως μέσα μου ήθελα να κλάψω . Να κλάψω που αυτό το πράγμα μου στέρησε την εφηβική μου ηλικία. Θυμάμαι που όποτε παίρναμε νεό κηδεμόνα ( τρεις είχα αλλάξει γιατί άλλαζε η σωματική μου διάπλαση και στένευε ) ,τον ζωγράφιζα . Δεν ήθελα να είναι τόσο μουντός . Έγραφα διάφορα επάνω,από στίχους τραγουδιών μέχρι ονόματα συγκροτημάτων,σχεδιάκια. κλπ,για να ξεχνιέμαι. Να ξεχνάω το πόσο πολύ πονούσα .
Κάποια άτομα που ήταν μαζί μου στην αρχή, δεν με ακολούθησαν έως το τέλος του ταξιδιού, δεν άντεξαν… έφυγαν! Άντεξαν όμως μέχρι το τέλος οι γονείς μου και οι φίλες μου, όπου με στήριξαν πάρα πολύ και τους ευχαριστώ πάρα πολύ,παρόλο που δεν ήθελα να τους βλέπω να βασανίζονται μαζί μου.
Καθώς περνούσε ο καιρός,είπα στον εαυτό μου ότι θα το παλέψω. Και το πάλεψα . Βέβαια,εκείνη δεν φεύγει .Αυτή τη στιγμή που σας μιλάω,κάνει συντροφιά στη πλάτη μου και πλέον έχουμε γίνει αχώριστες φίλες . Γέρνω από τη μια μεριά,αλλά δεν με πειράζει .Είναι μια ατέλεια που έχω και την αγαπώ ,την έχω συνηθίσει. Οι ατέλειες είναι αυτές που μας κάνουν ξεχωριστούς.
Η εμπειρία μου με την σκολίωση με άλλαξε σαν άνθρωπο, αλλά και τον τρόπο που βλέπω την ζωή γενικότερα. Χαμογελάω κάθε μέρα, απολαμβάνοντας την ζωή πιο εύκολα και πιο έντονα. Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι δεν αφήνω τα ασήμαντα πράγματα να με παίρνουν από κάτω...
Η θετική σκέψη είναι μια πραγματική δύναμη και ότι βάλεις μέσα στο μυαλό σου αυτό θα συμβεί, φτάνει να το πιστέψεις. Από την δική μου εμπειρία, θεωρώ ότι οι γιατροί είναι ένα μέρος της θεραπείας, το υπόλοιπο αλλά σημαντικότερο μέρος το έχουμε εμείς στα χέρια μας και είναι ο ίδιος μας ο εαυτός!
Ονομάζομαι Άρτεμις και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ !
Όταν ήμουν 12 χρονών ,συγκεκριμένα τον Δεκέμβρη του 2009 διαγνώστηκα με σκολίωση από μια ομάδα γιατρών που είχε έρθει να μας εξετάσει στο σχολείο. Η σκολίωση είναι η τρισδιάστατη παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης που είτε παρουσιάζεται ιδιοπαθώς και εξελίσσεται κατά την σκελετική ανάπτυξη του παιδιού με διάφορες μορφές, είτε είναι δευτεροπαθής, μετά από κάποια βλάβη σπονδύλου που οδηγεί σε παραμόρφωση της αρχιτεκτονικής.Στην αρχή δε το πίστευα ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου .Πήγαμε και σε άλλο ορθοπεδικό να πάρουμε κι άλλη γνώμη. Όμως,μας είπε ότι όντως έχω σκολίωση . Πάμε και σε τρίτο γιατρό .Με εξετάσει και λέει ότι έχει προχωρήσει αρκετά και θα χρειαστώ χειρουργείο ,που σημαίνει ότι θα φοράω λάμα και θα είμαι ακίνητη για περίπου 6 μήνες. Όμως για ψυχολογικούς κυρίως λόγους ,αναγκάστηκα να βάλω ορθοπεδικό κηδεμόνα . Τον φορούσα 17 ώρες την ημέρα .
Είχα να αντιμετωπίσω ένα χάος αφού δεν ήξερα τι μου επεφύλασσε το μέλλον.
Σιγά - σιγά το συνειδητοποίησα ότι είχα σκολίωση και προσπαθούσα να αντιμετωπίζω την κάθε μέρα με όση δύναμη μου είχε απομείνει!
22 Ιανουαρίου 2010 : Ξεκίνησα να φοράω τον κηδεμόνα μου,ένα πράγμα βαρύ και ασήκωτο . Με έκανε να νιώθω αρκετά διαφορετική από τους άλλους,παλεύοντας καθημερινά για μένα .Να έχω μια φυσιολογική ζωή σα παιδί 12 χρονών . Δεν ήταν όμως. Το να φοράω αυτό το πράγμα επί 17 ώρες ήταν ένα μαρτύριο για εμένα. Ήταν αρκετά δύσκολο στην αρχή . Δε μπορούσα να κουνηθώ,δε μπορούσα να κοιμηθώ διότι με πίεζε αρκετά στο στήθος μου ,δε μπορούσα να κάνω καμία δραστηριότητα . Έκλαιγα καθημερινά γιατί έβλεπα παιδιά της ηλικίας μου να παίζουν,να αθλούνται . Ήθελα κι εγώ να τα κάνω όλα αυτά ,αλλά τίποτα. Ρούχα δε μπορούσα να αγοράσω ,μόνο φαρδιά ,μου τα είχε σκίσει όλα λόγω του ότι στο πίσω μέρος υπάρχει ένα σίδερο.
Ο γιατρός μου ήταν υπέροχος ,αφού με έκανε να μην νιώθω καν ότι έχω σκολίωση.Το ίδιο και ο κύριος που μου έφτιαχνε το κηδεμόνα .Κάθε φορά με πείραζε κι εγώ χαμογελούσα,όμως μέσα μου ήθελα να κλάψω . Να κλάψω που αυτό το πράγμα μου στέρησε την εφηβική μου ηλικία. Θυμάμαι που όποτε παίρναμε νεό κηδεμόνα ( τρεις είχα αλλάξει γιατί άλλαζε η σωματική μου διάπλαση και στένευε ) ,τον ζωγράφιζα . Δεν ήθελα να είναι τόσο μουντός . Έγραφα διάφορα επάνω,από στίχους τραγουδιών μέχρι ονόματα συγκροτημάτων,σχεδιάκια. κλπ,για να ξεχνιέμαι. Να ξεχνάω το πόσο πολύ πονούσα .
Κάποια άτομα που ήταν μαζί μου στην αρχή, δεν με ακολούθησαν έως το τέλος του ταξιδιού, δεν άντεξαν… έφυγαν! Άντεξαν όμως μέχρι το τέλος οι γονείς μου και οι φίλες μου, όπου με στήριξαν πάρα πολύ και τους ευχαριστώ πάρα πολύ,παρόλο που δεν ήθελα να τους βλέπω να βασανίζονται μαζί μου.
Καθώς περνούσε ο καιρός,είπα στον εαυτό μου ότι θα το παλέψω. Και το πάλεψα . Βέβαια,εκείνη δεν φεύγει .Αυτή τη στιγμή που σας μιλάω,κάνει συντροφιά στη πλάτη μου και πλέον έχουμε γίνει αχώριστες φίλες . Γέρνω από τη μια μεριά,αλλά δεν με πειράζει .Είναι μια ατέλεια που έχω και την αγαπώ ,την έχω συνηθίσει. Οι ατέλειες είναι αυτές που μας κάνουν ξεχωριστούς.
Η εμπειρία μου με την σκολίωση με άλλαξε σαν άνθρωπο, αλλά και τον τρόπο που βλέπω την ζωή γενικότερα. Χαμογελάω κάθε μέρα, απολαμβάνοντας την ζωή πιο εύκολα και πιο έντονα. Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι δεν αφήνω τα ασήμαντα πράγματα να με παίρνουν από κάτω...
Η θετική σκέψη είναι μια πραγματική δύναμη και ότι βάλεις μέσα στο μυαλό σου αυτό θα συμβεί, φτάνει να το πιστέψεις. Από την δική μου εμπειρία, θεωρώ ότι οι γιατροί είναι ένα μέρος της θεραπείας, το υπόλοιπο αλλά σημαντικότερο μέρος το έχουμε εμείς στα χέρια μας και είναι ο ίδιος μας ο εαυτός!
Ονομάζομαι Άρτεμις και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ !
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου